Autorzy przedstawiają zagadnienie obowiązywania i stosowania przepisów X tomu Zbioru Praw Cesarstwa Rosyjskiego na terenie wschodnich województw Rzeczypospolitej Polskiej w okresie dwudziestolecia międzywojennego. W okresie niepodległości między dwoma wojnami światowymi w XX wieku na obszarach ziem byłego zaboru rosyjskiego doszło do występowania ciekawego zjawiska funkcjonowania przepisów wprowadzonych do obrotu prawnego przez państwo, które utraciło po 1917 roku swój byt prawny. Mimo podejmowanych prób wprowadzenia na tych obszarach „polskiego” prawa w formie nowych kodyfikacji, rosyjskie przepisy prawa cywilnego obowiązywały przez cały okres niepodległości między 1918 a 1939 rokiem. Wobec powolnie postępujących prac kodyfikacyjnych, zarówno praktycy, jak i teoretycy prawa cywilnego podejmowali kolejne próby zebrania tych przepisów, w sposób umożliwiający korzystanie z nich. Nad ich wykładnią w sprawach indywidualnych pochylał się również Sąd Najwyższy Rzeczypospolitej Polskiej. Z tych względów na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie podjęto nauczanie również tych przepisów w sposób zorganizowany.