W niniejszym artykule przedstawiony został problem realizacji zasady bezpośredniości w postępowaniu apelacyjnym po zmianach legislacyjnych przeprowadzonych w latach 2013-2019 w polskim procesie karnym. Analizie poddana została kwestia warunków orzekania reformatoryjnego przez sąd odwoławczy w związku z odmienną oceną dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji. Przeprowadzone rozważania prowadzą do wniosku, że obecny kształt odnośnych przepisów nie zapewnia poszanowania zasady bezpośredniości, sąd odwoławczy może bowiem odmiennie ocenić wiarygodność zeznań świadków, którzy nie zostali przez niego przesłuchani. W artykule przedstawiono także wpływ na omawianą kwestię innych zmian w obszarze postępowania apelacyjnego, zwłaszcza związanych z istotnym ograniczeniem tzw. reguł ne peius, a także dotychczasowe orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie orzekania reformatoryjnego w instancji odwoławczej. W konkluzji stwierdzono, że rozdźwięk pomiędzy założeniami ustawodawcy, a ostatecznym kształtem unormowań Kodeksu postępowania karnego w zakresie postępowania apelacyjnego wymaga podjęcia działań, które zagwarantują poszanowanie zasady bezpośredniości, standardu strasburskiego, a także sprawią, że konstrukcja polskiego postępowania apelacyjnego będzie faktycznie odzwierciedlać modelowe założenia apelacji.