Niepokoje wśród żołnierzy to zjawisko, które występowało niejednokrotnie w wielu armiach i w czasach obecnych nie jest inaczej. Niekiedy niepokoje te przeradzają się w coś gorszego jak choćby bunt, czy nawet zamach stanu. Przykładów takich zdarzeń jest bardzo wiele. Zjawiska te najczęściej implikowane są przez niestabilną sytuację polityczną, ekonomiczną lub społeczną, czego przykładami mogą być Hiszpańska Wojna Domowa z lat 1936-1939, Junta Czarnych Pułkowników w Grecji, czy też bunty nieopłacanych żołnierzy w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W polskim prawie karnym materialnym przewidziane są pewne konstrukcje mające na celu utrzymanie dyscypliny w wojsku. Należy do nich zaliczyć m.in. ostateczną potrzebę wojskową, której celem jest wymuszenie posłuchu na rozkazobiorcy, który stawia opór wobec rozkazu dowódcy wydanego zgodnie z literą obowiązującego prawa. Jest to dobre rozwiązanie, gdyż rozkazodawca ma możliwość wywarcia realnego wpływu na żołnierza i w konsekwencji utrzymania dyscypliny wojskowej. Gdyby jednak doszło do buntu w wojsku, to na chwilę obecną nie byłoby możliwości skazania winnych żołnierzy za ten czyn, gdyż przestępstwo to nie jest określone w przepisach kodeksu karnego. W związku z powyższym, celem niniejszego artykułu jest wykazanie, iż niezbędnym jest, aby stypizować w kodeksie karnym przestępstwo buntu, aby wpłynąć na świadomość żołnierza polskiego, oraz aby mógł być ukarany odpowiednią sankcją w razie popełnienia tego konkretnego czynu.