Pasek boczny artykułu

Przesłane
5 grudnia 2021
Opublikowane
6 stycznia 2022
Pobieranie
PDF
Statystyczny
Read Counter : 215 Pobieranie : 360

Treść głównego artykułu

Abstrakt

Opracowanie ma na celu przybliżenie procesu kształtowania się instytucji timeshare o postaci prawa rzeczowego. Zaprezentowano rys historyczny koncepcji własności na zasadach timeshare w niektórych krajach Europy Zachodniej i Ameryki Północnej. Analizie poddano użytkowanie timesharingowe w polskim systemie prawnym, która prowadzi do wniosku, że użytkowanie to ma cechy nowego ograniczonego prawa rzeczowego odrębnego od klasycznego użytkownika.

Słowa kluczowe

timeshare, timesharingodawca, timesharingobioraca, użytkowanie timesharingowe, konsument, wielowłasność, multipropriété, własność czasowa, teoria czterowymiarowej własności, księgi wieczyste timeshare, timeshare donor (he who is laying down timeshare law), timeshare recipient (user of the property on the basis of timeshare), consumer, multi-ownership, multipropriété, transient ownership, four-dimensional property theory, land registers

Szczegóły artykułu

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Referencje

  1. Banaszek Anna, Sebastian Banaszek, „Timesharing jako źródło finansowania nieruchomości rekreacyjnych”, [w:] Nieruchomości jako obiekt finansowania i zarządzania, red. Sabina Źróbek. 1-12. Olsztyn: Studia i materiały Towarzystwa Naukowego Nieruchomości, 2006.
  2. van der Beek Han, „Implementacja unijnych dyrektyw dotyczących ochrony konsumenta przez Holandię: przykład dyrektywy timesharingowej” Kwartalnik Prawa Prywatnego, nr 2 (2006): 7-16.
  3. Fuchs Bernadetta, „Timesharing” Rejent, nr 4 (1997): 33-51.
  4. Fuchs Bernadetta, „Timesharing w prawie polskim (uwagi na tle ustawy z 13 lipca 2000 roku)” Rejent, nr 4 (2001): 40-55.
  5. Gniewek Edward, Prawo rzeczowe. Warszawa: C. H. Beck, 2006.
  6. Ignatowicz Jerzy, Prawo rzeczowe. Warszawa: Wydawnictwa Prawnicze PWN, 1995.
  7. Ignatowicz Jerzy, Krzysztof Stefaniuk, Prawo rzeczowe. Warszawa: Wolters Kluwer Polska, 2006.
  8. Jagieła Mateusz, „Timesharing jako międzynarodowy stosunek prywatnoprawny” Transformacje Prawa Prywatnego, nr 4 (2011): 7-24.
  9. Jagieła Mateusz, Timesharing, ogólna charakterystyka prawna. Lublin: niepublikowane, 2008.
  10. Loranc Jolanta, „Timesharing w polskim prawie cywilnym” Rejent, nr 11 (2002): 68-91.
  11. Osuchowski Wacław, Zarys rzymskiego prawa prywatnego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988.
  12. Podgłódek Przemysław, „Użytkowanie timesharingowe” Rejent, nr 10 (2002): 83-97.
  13. Stecki Leopold, Timesharing. Toruń: Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, Dom Organizatora, 2002.
  14. Wójcik Sylwester, „Prawo własności i inne prawa rzeczowe”, [w:] System prawa cywilnego, t. II, red. Jerzy Ignatowicz. 550-701. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Ossolineum, 1977.
  15. Zaradkiewicz Kamil, „Timesharing – szczególny stosunek prawa rzeczowego”, [w:] System prawa prywatnego, Prawo rzeczowe, red. Edward Gniewek. 400-440. Warszawa: C. H. Beck, 2007.
  16. Zaradkiewicz Kamil, „Ochrona nabywców timesharing’uw projekcie ustawy Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego” Przegląd Legislacyjny, t. I (2000): 22-58.