Pasek boczny artykułu

Przesłane
10 kwiecień 2022
Opublikowane
20 październik 2022
Pobieranie
PDF
Statystyczny
Read Counter : 97 Pobieranie : 63

Treść głównego artykułu

Abstrakt

Tekst dotyczy oceny charakteru prawnego czynu zabronionego polegającego na urządzaniu lub prowadzeniu gier hazardowych. Autor kontestuje pogląd Sądu Najwyższego, że jest to przestępstwo trwałe. Jest to bowiem przestępstwo wieloczynnościowe, a zatem takie, które polega na więcej niż jednym zachowaniu, a nie na wywołaniu i utrzymaniu stanu sprzecznego z prawem. Autor w znacznym zakresie podziela natomiast stanowisko Sądu Najwyższego w zakresie poglądu, że urządzanie lub prowadzenie gier w różnych miejscach to dwa różne czyny zabronione. Zastrzega jednak, że wyjątkowo możliwe jest uznanie tych zachowań za jeden czyn zabroniony.

Słowa kluczowe

urządzanie gier hazardowych, prowadzenie gier hazardowych, czyn ciągły, przestępstwo trwałe, przestępstwo wieloczynnościowe organizing of gambling games, conducting of gambling games, continuing act, permanent offense, multi-factor offense

Szczegóły artykułu

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Referencje

  1. Andrejew Igor, Polskie prawo karne w zarysie. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze, 1989.
  2. Banasik Katarzyna, „Przestępstwa trwałe i delikty trwałe” Prokuratura i Prawo, nr 7-8 (2013): 94-107.
  3. Baniak Stanisław, Prawo karne skarbowe. Warszawa: C. H. Beck, 2005.
  4. Bojarski Tadeusz, „Znaczenie czynnika czasu w zakresie karalności czynu i wymiaru kary” Teka Komisji Prawniczej PAN, nr 3 (2010): 48-61.
  5. Cieślak Marian, Polskie prawo karne. Zarys systematycznego ujęcia. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze, 1995.
  6. Dukiet-Nagórska Teresa, Tak zwane przestępstwo zbiorowe w polskim prawie karnym. (Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1987.
  7. Grzegorczyk Tomasz, Kodeks karny skarbowy. Warszawa: Wolters Kluwer, 2009.
  8. Gubiński Arnold, „Wykroczenia ciągłe i wykroczenia trwałe” Zagadnienia Karno-Administracyjne, nr 3 (1962): 21-37.
  9. Kluza Jan, Łukasz Juszczyk, „Problematyka tożsamości i wielości czynów w odniesieniu do przestępstwa nielegalnego urządzania gier hazardowych na automatach” Prokuratura i Prawo, nr 10 (2019): 81-92.
  10. Kulesza Jan, „Glosa do postanowienia SN z dnia 29 VI 2010 r., sygn. I KZP 7/10” Prokuratura i Prawo, nr 6 (2011): 164-173.
  11. Kulik Marek, Przedawnienie karalności i przedawnienie wykonania kary w poskim prawie karnym. Warszawa: C. H. Beck 2014.
  12. Łabuda Grzegorz, „Art. 107”, [w:] Piotr Kardas, Grzegorz Łabuda, Tomasz Razowski, Kodeks karny skarbowy. Komentarz. 1003-1020. Warszawa: Wolters Kluwer, 2017.
  13. Majewski Jarosław, „»Ten sam czyn« jako jedna z przesłanek kumulatywnej kwalifikacji”, [w:] Zbieg przepisów i zbieg przestępstw w polskim prawie karnym, red. Jarosław Majewski. 39-66. Toruń: Dom Organizatora, 2006.
  14. Małecki Małecki, „Przestępstwo niealimentacji w perspektywie zmian (uwagi do rządowego projektu nowelizacji art. 209 k.k. z 28 października 2016 r.” Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych, nr 4 (2016): 35-61.
  15. Mozgawa Marek, „Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2018 r. (V KK 508/17, OSNK 2019, nr 2, poz. 10)” Studia Iuridica Lublinensia, nr 3 (2020): 251-266. DOI: 10.17951/sil.2020.29.3.251-266.
  16. Mozgawa Marek, Odpowiedzialność karna za bezprawne pozbawienie wolności (art. 165 k.k.). Lublin: Wydawnictwo UMCS, 1994.
  17. Nawrocki Mariusz, „Glosa do postanowienia składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 26.04.2017 r., sygn. I KZP 1/17” Prawo w Działaniu, nr 28 (2016): 248-254.
  18. Nawrocki Mariusz, „Przestępstwo trwałe w teorii i praktyce” Prokuratura i Prawo, nr 6 (2019): 24 – 39.
  19. Olszewski Mieczysław, „Wykroczenia trwałe” Zagadnienia Wykroczeń, nr 3 (1989): 20-29.
  20. Piaczyńska Anna, „Posiadanie jako znamię czynu zabronionego” Prokuratura i Prawo, nr 7-8, (2010): 54-70.
  21. Prusak Feliks, Kodeks karny skarbowy, t. II. Kraków: Zakamycze, 2006.
  22. Sitarz Olga, Czynny żal związany z usiłowaniem w polskim prawie karnym. Analiza dogmatyczna i kryminalnopolityczna. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2015.
  23. Siwek Kamil, „W sprawie skutkowego charakteru przestępstwa znęcania się” Prokuratura i Prawo, nr 11 (2018): 72-86.
  24. Świda Witold, Prawo karne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989.
  25. Tarapata Szymon, Piotr Zakrzewski, „Glosa do postanowienia SN z dnia 31 marca 2015 r., I KZP 1/15” Orzecznictwo Sądów Polskich, nr 7-
  26. (2016): poz. 70, 959-974.
  27. Tyszkiewicz Leon, „O przestępstwie trwałym i jego desygnatach”, [w:] W kręgu teorii i praktyki prawa karnego. Księga poświęcona pamięci Profesora Andrzeja Wąska, red. Leszek Leszczyński, Edward Skrętowicz, Zbigniew Hołda. 271-280. Lublin: Wydawnictwo UMCS 2005.
  28. Warylewski Jarosław, Prawo karne. Część ogólna. Warszawa: PWN, 2007.
  29. Wąsek Andrzej, Jarosław Warylewski, „Art. 207”, [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. I, red. Andrzej Wąsek, Robert Zawłocki. 1189-1222. Warszawa: C. H. Beck, 2010.
  30. Wilk Leszek, „Art. 107”, [w:] Kodeks karny skarbowy. Komentarz. 487-492. Warszawa: C. H. Beck 2017.
  31. Wolter Władysław, Nauka o przestępstwie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973.
  32. Wolter Władysław, Prawo karne. Zarys wykładu systematycznego: część ogólna. Kraków: Gebethner i Wolff, 1947.
  33. Zgoliński Igor, „Art. 107”, [w:] Kodeks karny skarbowy, red. Igor Zgoliński. 718-735. Warszawa: Wolters Kluwer, 2021.