Celem artykułu jest ukazanie problematyki dysfunkcji rodziny, implikującej pierwotne wydanie przez Sąd zarządzeń zmierzających do konwalidacji dostrzeżonych uchybień przy realizowaniu przez rodziców uprawnień wynikających z władzy rodzicielskiej jako środka mniej dolegliwego. Następnie dokonana zostanie analiza przesłanek pozbawienia rodziców władzy rodzicielskiej i stosowania najsurowszego środka w tym zakresie w przełożeniu na drugiego z rodziców w sytuacji, gdy w istocie jednemu przypisuje się zaniedbania w wykonywaniu tejże władzy. Autorka zauważa mechaniczne stosowanie przez Sądy zarządzeń w trybie art. 109 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, uznające, że stanowią katalog taksatywny. Autorka dostrzega archaizm w instytucji rodziny wspierającej, a także w stopniowaniu zarządzeń ograniczających rodzicom władzę rodzicielską do umieszczenia dzieci w rodzinie zastępczej bądź pieczy instytucjonalnej, nawet w stanie faktycznym sprawy, gdzie sąd nie stwierdza podstaw do pozbawienia ich władzy rodzicielskiej. Problem korelacji tychże przepisów i pozbawienie władzy rodzicielskiej w sytuacji nadużywania jej przez jednego z rodziców żyjących razem stanowi lukę prawną, którą należy wypełnić aksjologicznymi zasadami, mając na względzie dobro dzieci, jak również prawo do życia w rodzinie biologicznej.