W Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 roku nie formułuje się w sposób jednoznaczny treści prawa do mieszkania. Podkreśla się jednakże, iż władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskania własnego mieszkania (art. 75 ust. 1). Pojawia się więc fundamentalne pytanie, co rozumieć należy pod pojęciem „prawa do mieszkania” - czy ma ono charakter samodzielny (odrębny), czy też sprzężony (wynikowy) rozumiany jako zapewnienie ochrony dedykowanej, której aktywizowanie ziszcza się jedynie wtedy, gdy zagrożone zostaje minimum egzystencji jednostki oraz jej najbliższych członków rodziny.