Celem artykułu jest wyznaczenie i opisanie granic prawnych dla sektora budowlanego na terenie objętym formą ochrony przyrody, jakim jest park narodowy. Budownictwo w tym obszarze jest ściśle ograniczone, jednakże możliwe po spełnieniu warunków opisanych w ustawie o ochronie przyrody. Badania zostały przeprowadzone z perspektywy interpretacji wyroków sądów administracyjnych, literatury prawniczej, a także artykułów nieprawniczych ekspertów zajmujących się parkami narodowymi. Głównym przedmiotem badań była analiza przepisów ustawy o ochronie przyrody dotyczących wyjątków pozwalających na budowę obiektów budowlanych na terenie parku narodowego oraz relacji między planem ochrony a innymi dokumentami planistycznymi. Artykuł skupia się jedynie na polskiej legislacji, szczególnie na ustawie o ochronie przyrody, ale również na Prawie budowlanym, Prawie ochrony środowiska oraz właściwych dla tego tematu rozporządzeniach. W artykule wskazałem stosunkową elastyczność zakazów budowy, która często powoduje powstawanie niepożądanych inwestycji i która jest krytykowana przez wiele środowisk związanych z ochroną przyrody. Artykuł stanowi kompleksowe omówienie tego zagadnienia z zebranymi stanowiskami sędziów oraz teoretyków prawa, całkowicie wyczerpując kwestie związane z wyjątkami od zakazu budowy, jak i uzupełniając je o wpływ planów ochrony parków narodowych. Jest on więc zebraniem najważniejszych regulacji istotnych dla praktyki prawniczej, tym samym społecznie uświadamiającym konieczność większej ochrony przyrody w tym zakresie.