Autor podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie czy w świetle polskiego prawa pracy dopuszczalne jest wypowiedzenie części układu zbiorowego pracy. Przepisy działu XI Kodeksu pracy przewidują możliwość zmiany układu zbiorowego pracy jedynie w drodze protokołu dodatkowego zawartego przez obie strony układu zbiorowego pracy. W doktrynie prawa pracy wyrażany jest pogląd o dopuszczalności tzw. częściowego wypowiedzenia układu zbiorowego pracy. Jego zwolennicy powołują się na przepisy działu XI Kodeksu pracy regulujące zasady wypowiadania układów zbiorowych pracy i twierdzą, że prawo każdej ze stron do wypowiedzenia całości układu zawiera w sobie uprawnienie do jednostronnego wypowiedzenia części układu czyli niektórych jego postanowień. Na poparcie tego stanowiska przywoływane jest wnioskowanie a maiori ad minus. Autor na podstawie szczegółowej analizy przepisów regulujących zmianę i rozwiązanie układu zbiorowego pracy oraz zawieszenie jego stosowania jak również orzecznictwa Sądu Najwyższego formułuje tezę, że żadna ze stron nie jest uprawniona do wypowiedzenia niektórych postanowień układu. Stronie układu zbiorowego pracy, która otrzymała wypowiedzenie części układu zbiorowego pracy nie przysługuje prawo odwołania się do sądu pracy od tego wypowiedzenia. Nie przysługują jej również roszczenia z tego tytułu. Z roszczeniami z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia warunków pracy lub płacy wystąpić do sądu pracy może natomiast pracownik, któremu pracodawca indywidualnie wypowiedział warunki umowy o pracę wynikające z dotychczasowych przepisów prawa pracy.