W artykule zatytułowanym Czy przywilej terapeutyczny ogranicza autonomię pacjenta? scharakteryzowano wyżej wymienioną instytucję prawa medycznego, która umożliwia lekarzowi ograniczenie informacji o stanie zdrowia i o rokowaniu, przekazywanych pacjentowi w procesie diagnostyczno-leczniczym. W związku z faktem, że rzeczony przywilej ma swoje źródło w art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty, a jego etyczny wymiar wynika z art. 17 Kodeksu Etyki Lekarskiej, szczegółowej analizie poddano obie regulacje. W pracy przedstawiono nadto wybrane poglądy doktryny prawa na temat sposobu rozumienia „autonomii pacjenta”. Przy wykorzystaniu metody dogmatyczno-językowej, analizy aksjologicznej oraz analizy teleologicznej dokonano oceny regulacji wyrażonych w art. 31 ust. 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz art. 17 Kodeksu Etyki Lekarskiej. Skupiając uwagę nie tylko na zagadnieniach de lege lata, ale również konstruując postulaty de lege ferenda udzielono odpowiedzi na pytanie zadane w tytule pracy. Przywilej terapeutyczny został uznany za ograniczenie autonomii pacjenta, jednakże słuszne i mające na celu ochroną dobra pacjenta.