Artykuł omawia nowelizację polskiego kodeksu cywilnego dotyczącego instytucji wyzysku (art. 388 kc). Przedstawia jej genezę, wskazuje na przykładowe rozwiązania tej instytucji w innych krajach oraz rozwiązania modelowe europejskie (DCFR), dotyczące braku ekwiwalentności świadczeń i ochrony strony słabszej umowy z tego tytułu. Przenalizowano nowo wprowadzone, dodatkowe przesłanki wyzysku w postaci „braku rozeznania co do przedmiotu umowy”. Rozważono znaczenie wprowadzenia domniemania rażącej dysproporcji świadczeń stron z umowy w sytuacji gdy wartość świadczenia jednej ze stron w chwili zawarcia umowy przewyższa co najmniej dwukrotnie wartość świadczenia wzajemnego. Omówiono także kwestię wydłużenia terminów do dochodzenia sądowego ochrony strony słabszej, katalogu uprawnień w postaci prawa do żądania zmiany wysokości świadczeń wynikających z nieekwiwalentnej umowy a nawet jej rozwiązania. Dokonano w konkluzji oceny nowych rozwiązań. Dokonano krytycznej analizy katalogu przypadków w których instytucja ta może mieć zastosowanie, oceniono relację wyzysku do innych instytucji prawnych chroniących słabszego uczestnika obrotu (niedozwolone klauzule umowne).