Wprowadzeniem w dniu 19 września 2021 roku przepisu art. 4462 KC, ustawodawca dopuścił możliwość przyznania przez sąd dla najbliższych członków rodziny zadośćuczynienia z tytułu niemożliwości nawiązania lub kontynuowania więzi rodzinnej na skutek ciężkiego i trwałego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia bezpośrednio poszkodowanego. Tym samym powstały nowe i węzłowe do opracowania zagadnienia, w tym przede wszystkim odniesienie się do zakresu podmiotowego i przedmiotowego komentowanego przepisu czy przesłanek odpowiedzialności oraz dokonanie oceny regulacji. Choć samą intencję ustawodawcy należy ocenić pozytywnie, to już wstępna analiza przepisu wskazuje na szereg wątpliwości. Spośród najistotniejszych wymienić należy brak jednoznacznej kwalifikacji więzi rodzinnej i umiejscowienie przepisu. Przyjęta regulacja nie daje bowiem klarowanej odpowiedzi na pytanie, czy więź rodzinna należy do katalogu dóbr osobistych, co ma przecież istotne konsekwencje w praktyce i czemu ostatnie lata poświęcone było wiele opracowań naukowych i orzeczeń Sądu Najwyższego. Wydaje się więc, że dyskusja w tym obszarze jest nadal aktualna.