Obecnym modelem gospodarczym funkcjonującym w Polsce jest gospodarka rynkowa. Jak każdy typ zachowań państwa wobec gospodarki posiada ona swoiste wady i zalety. Jej wadą jest zjawisko wykluczenia pewnej niebagatelnej części społeczeństwa – np. osób uzależnionych, długotrwale bezrobotnych, czy osób z niepełnosprawnościami. Powodując tworzenie się całych obszarów strukturalnego bezrobocia. Z kolei ono przyczynia się do nawarstwiania negatywnych nastrojów, napięć a w konsekwencji konfliktów i polaryzacji społeczeństwa[1]. Uprzednio podejmowane przez ustawodawcę działania w celu zniwelowania tych negatywnych skutków, a zwłaszcza liczne próby podejmowane w ramach reintegracji osób wykluczonych społecznie z rynkiem pracy, nie przynosiły satysfakcjonujących rezultatów. Odpowiedzią na te problemy może być rozwój przedsiębiorczości społecznej, tj. spółdzielni socjalnych. Wartym zastanowienia jest więc fakt, czy możliwe jest jednoczesne realizowanie misji społecznych przez spółdzielnie socjalne, tak aby jednocześnie osiągać coraz większe zyski, a tym samym realizować kolejne cele biznesowe.
[1] M. Kawa, W. Kuźniar, „Spółdzielnie socjalne jako instytucje odpowiedzialności społecznej”, Nierówności Społeczne a Wzrost Gospodarczy, nr 48 (4/2016), nr 48, s. 389.