Legislacyjne próby rozwiązania kwestii rozliczenia się za tzw. mienie zabużańskie w latach 1989-2003

Abstrakt

We wrześniu 1944 r. PKWN zawarło z rządami ukraińskiej, białoruskiej i litewskiej Republiki Rad tzw. umowy republikańskie. Na ich podstawie dokonano nie tylko masowych przesiedleń ludności, ale zmuszono ewakuującą się ludność do pozostawienia swoich nieruchomości za obietnicę uzyskania w nowym miejscu osiedlenia mienia podobnej wartości. I mimo, iż od roku 1946 ustawodawca polski normował materię rozliczenia się za pozostawione wówczas nieruchomości poprzez tzw. prawo zarachowania, to żadna z przyjętych regulacji nie doprowadziła do zaspokojenia wszystkich beneficjentów. Nadzieje na uzyskanie rekompensaty za pozostawione mienie odżyły wraz z transformacją ustrojową. 

W artykule zaprezentowano propozycje rozwiązań jakie pojawiały się w pracach parlamentarnych lat 1989-2003. Autorka przedstawia wszystkie projekty ustaw reprywatyzacyjnych, jakie złożono do Sejmu X, I, II, III i IV kadencji aż do dnia 12 grudnia 2003 r., tj. uchwalenia ustawy o zaliczeniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego. Podejmuje się również próby odpowiedzi na pytanie, co sprawiło, iż uchwalenie tzw. ustawy zabużańskiej nastąpiło tak późno, dopiero 15 lat po transformacji ustrojowej?