Art. 45 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty zawiera ogólny nakaz stosowania przez lekarza tylko tych produktów leczniczych, które zostały dopuszczone do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej. Równocześnie jednak w ust. 3 przewiduje wyjątek pozwalający lekarzowi na ordynowanie, w uzasadnionych przypadkach, leków dopuszczonych do obrotu w innych państwach. Na tle brzmienia powyższego przepisu może powstawać wątpliwość, czy stanowi on samodzielną podstawę stosowania na terenie RP leku dopuszczonego tylko w innym kraju, czy też jest on jedynie uzupełnieniem znacznie bardziej szczegółowych regulacji dotyczących importu leków, zawartych w ustawie Prawo farmaceutyczne. W artykule podjęto zatem próbę ustalenia wzajemnej relacji pomiędzy przepisami ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty a przepisami Prawa farmaceutycznego, dotyczących stosowania na terenie RP leków, które nie zostały dopuszczone do obrotu w Polsce.