
Skarga konstytucyjna i skarga nadzwyczajna to dwie instytucje funkcjonujące w polskim systemie prawnym, których zadaniem jest ochrona wolności i praw człowieka określonych w Konstytucji RP. Skarga konstytucyjna jest uregulowana w Konstytucji RP, a skarga nadzwyczajna to instrument ustawowy. Różne były cele wprowadzenia wskazanych instytucji do polskiego systemu prawnego, różne są także ich funkcje. Celem artykułu jest próba dokonania analizy porównawczej skargi konstytucyjnej i skargi nadzwyczajnej w takim zakresie, by możliwe było udzielenie odpowiedzi na pytanie o wzajemne relacje między skargą konstytucyjną a skargą nadzwyczajną i ich znaczenie w ochronie praw człowieka. W szczególności warte rozważenia jest to, na ile deficyty wynikające z przyjętego w Polsce wąskiego modelu skargi konstytucyjnej zostały wypełnione przez skargę nadzwyczajną. Niewątpliwie są to bowiem dwie znacząco różniące się od siebie instytucje. Rozważania będą prowadzone w oparciu o analizę tekstów aktów normatywnych orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego, a pomocniczo także w odniesieniu do wypowiedzi doktryny. W konkluzji prowadzonej analizy zwrócono uwagę, że choć skarga nadzwyczajna nie jest odpowiedzią na wszystkie niedoskonałości skargi konstytucyjnej, to jest to instytucja, która ma potencjał. Jej skuteczność w ochronie praw człowieka zależy zarówno od tego, jak będzie ukształtowana w przepisach prawnych i na ile Sąd Najwyższy będzie chciał odstępować od konstytucyjnej wartości, jaką jest stabilność prawomocnych orzeczeń sądowych.