Instytucja biegłego w Rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 listopada 1930 r. Kodeks Postępowania Cywilnego

Abstrakt

Przedmiotem niniejszego artykułu jest opisanie regulacji prawnej dotyczącej biegłych sądowych w Rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 listopada 1930 r. Kodeksie Postępowania Cywilnego. Autor tekstu skupił się na opisie regulacji prawnej związanych z biegłymi sądowymi od czasu odzyskania niepodległości w  1918 r. do roku 1939. Należy wskazać, iż na terenach Polski w 1918 r. istniały różne kodyfikacje dotyczące postępowania cywilnego. Na ziemiach byłego zaboru rosyjskiego obowiązywała ustawa o postępowaniu sądowym z 1864 r., na ziemiach byłego zaboru austriackiego austriacki kodeks postępowania cywilnego z 1895 r. Na ziemiach zachodnich obowiązywał niemiecki kodeks postępowania cywilnego z 1877 r. wraz z nowelizacją z 1898 r. Biorąc pod uwagę różnorodność kodyfikacji w Polsce, opracowanie jednolitego kodeksu postępowania cywilnego powierzono Komisji Kodyfikacyjnej RP, w tym Sekcji Postępowania Cywilnego. Przedmiotem niniejszego artykułu jest rozważenie instytucji biegłego w polskim kodeksie postępowania cywilnego z 1930 r., w szczególności znaczenia dowodu biegłego w postaci opinii (opinii biegłego). Opinia biegłego była jednym ze środków dowodowych, o których mowa w rozdziale dowodowym Kodeksu postępowania cywilnego. W rozprawie sąd ocenił wiarygodność opinii (opinii biegłego) na podstawie własnego przekonania, ale z uwagi na fakt, że fakty, o których opiniują biegli, są wyłączone z oceny sądu, sąd musiał opierać się na takich dowodach przygotowanych przez ekspertów. Zgodnie z doktryną opinia sporządzona przez biegłych w procesie miała podobne znaczenie jak wyrok i często rozstrzygała samą sprawę.