Każdy człowiek, niezależnie od stanu zdrowia i wieku, powinien być traktowany z należnym mu szacunkiem. Ma to szczególne znaczenie w przypadku osób chorych, zwłaszcza małoletnich, zdanych na pomoc innych osób. W takich sytuacjach w sposób szczególny uwidacznia się rola osób bliskich, dzięki którym chory lepiej reaguje na leczenie i szybciej wraca do zdrowia niż pozbawiony tego rodzaju wsparcia. Czasami wręcz poczucie, że nie jest się pozostawionym samemu w zmaganiu się z trudami choroby ma większe znaczenie niż medyczna terapia. Przekonanie to znalazło potwierdzenie w prawie pacjenta do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, którego konkretyzację stanowi prawo do kontaktu z innymi osobami oraz prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej. Celem opracowania jest próba odpowiedzi na pytanie, czy regulacje prawne odnoszące się do prawa pacjenta do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego gwarantują ochronę jego autonomii i prawa do samostanowienia w kontekście praw i obowiązków zagwarantowanych w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.