Utrata urzędu kościelnego w świetle norm zawartych w Kodeksie prawa kanonicznego z 1983 roku

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie sposobów  utraty urzędu kościelnego  w świetle norm zawartych w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku. 

Ustawodawca w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku w kan. 145§1 posługuje się określeniem „stabiliter constitutum”, co oznacza, że każdy urząd, czy to z ustanowienia Bożego, czy z kościelnego charakteryzuje się stałością.  

Ta cecha nadaje urzędowi kościelnemu własną podmiotowość, niezależnie od zmian osoby piastującej urząd, czy też w sytuacji, gdy urząd wakuje.

Należy zauważyć, że urząd kościelny istnieje niezależnie od osób go piastujących, co oznacza, że raz powołany do istnienia – trwa.

W tym kontekście wyróżnia się wymiar obiektywny i subiektywny urzędu kościelnego.

Urzędy kościelne generalnie są jednoosobowe, jednak w niektórych przypadkach mogą być pełnione przez organy kolegialne np. Konferencje Episkopatów w poszczególnych krajach. 

Utrata urzędu kościelnego w kanonicznym porządku prawnym może nastąpić z następujących przyczyn: po upływie wyznaczonego czasu, po osiągnięciu określonego prawem wieku, na skutek rezygnacji, w wyniku przeniesienia, usunięcia z urzędu, a także w wyniku pozbawienia urzędu.

Przedstawione w artykule zagadnienia mają wyjaśnić przyczyny utraty urzędu kościelnego w świetle obowiązującego prawa kanonicznego, które obowiązuje w całym kościele łacińskim – powszechnym.