Artykuł analizuje historyczne i konstytucyjne korzenie niestabilności rządów włoskich, ukazując związek między „czystym” modelem parlamentarnym przyjętym w Konstytucji z 1948 r. a jego skutkami systemowymi i politycznymi. Autor przedstawia ewolucję ustroju państwa włoskiego, relacje między Parlamentem a Rządem oraz rolę Prezydenta Republiki w kontekście braku mechanizmów racjonalizacji parlamentarnej. W pracy dokonano także porównania z innymi systemami europejskimi, zwłaszcza z Polską i Niemcami, w celu wskazania źródeł większej stabilności instytucjonalnej. Artykuł kończy się refleksją nad współczesnymi propozycjami reform konstytucyjnych i poszukiwaniem równowagi między praworządnością a reprezentacją demokratyczną.